De eerste maand in Zuid-Afrika

Molweni lieve allemaal,

Daar zit ik dan, mijn allereerste blog vanuit Zuid-Afrika. Bedankt voor jullie lieve berichtjes onder mijn vorige blog, ik vind het super leuk om ze te lezen! Hopelijk gaat het goed met jullie allemaal in Nederland. Allereerst wil ik me verontschuldigen voor de late blog, er is hier zoveel gebeurd de afgelopen vier weken dat het er bij in is geschoten. De tijd gaat hier abnormaal snel, vanaf maandag is het alweer een maand geleden dat ik afscheid heb genomen op schiphol van m'n lieve ouders en vrienden en zitten we alweer een maand in dit prachtige land met ontzettend lieve mensen, een prachtige omgeving en natuurlijk heerlijk weer. We hebben hier zoveel al beleefd dat ik niet weet waar ik moet beginnen met schrijven (het zal dan waarschijnlijk ook een lange blog worden, omdat ik jullie van alles op de hoogte wil stellen. No worries, de andere blogs worden zeker weten iets korter).

Als eerste wil ik iedereen nogmaals hartelijk bedanken voor het geld voor het zomerkamp. Het is ongelooflijk dat we een bedrag van maar liefst €2.290,- (!!!) hebben opgehaald. Het zomerkamp wordt gehouden van vrijdag 12 december tot en met maandag 15 december. De locatie is Mansfield Game Reserve, een plaats dichtbij Port Alfred. Het thema van het kamp is de vijf zintuigen: voelen, horen, zien, proeven en ruiken. Elke dag heeft zijn eigen zintuig en daarbij behorende activiteiten. Vrijdag staat in het teken van kennismaking en voelen. Zaterdag staat in het teken van horen en zien en op zondag worden er activiteiten gedaan met betrekking tot proeven en ruiken. We zijn druk bezig met de voorbereidingen van het kamp en ik kan niet meer wachten tot het zover is. De kinderen die aan het kamp mee doen hebben de leeftijd van 10 tot 12 jaar, en zijn van de projecten Ingubo en Ukhanyiso. Daarnaast komen er nog kinderen van Child Welfare, een organisatie in Port Alfred. Het kamp is speciaal voor kinderen waarvan de ouders een vakantie niet kunnen veroorloven. Het was prachtig om te zien hoe enthousiast de kinderen waren toen ze hoorden dat ze op een kamp mochten. Nogmaals ontzettend bedankt dat we namens jullie dit kamp kunnen organiseren, geweldig! We gaan tijdens het kamp veel foto’s en filmpjes maken, zodat we jullie er zoveel mogelijk van kunnen laten zien.

Toen we 8 november in Port Elizabeth aankwamen, werden we ontvangen door Marije (een vierdejaars SPH student) en een medewerker van Stenden South Africa en zijn daarna met een busje naar Port Alfred gereden. Er waren zoveel indrukken: mooie prachtige huizen met grote zwembaden, grote voetbalstadions nog van het WK en ongelooflijk mooie stranden en landschappen! Helaas werden we ook weer meteen met twee benen op de grond gezet, omdat daarna de townships tevoorschijn kwamen. Dit vonden we erg heftig om te zien en zijn hier ook erg van geschrokken. Elk dorpje wat we tegen kwamen heeft een arm en rijk gedeelte, wat verschrikkelijk is om te zien. Na ongeveer tweeënhalf uur kwamen we aan in Port Alfred en kregen meteen een warm welkom van de Zuid-Afrikaanse studenten. Hierdoor voelde ik me meteen al thuis. De sleutels werden uitgedeeld en we slapen met z’n allen in Bottmill. Dit is een huis naast de campus van Stenden, waar 50 studenten verblijven. Wat typisch is bij Bottmill zijn de aapjes (zie foto’s), die zo nu en dan zelfs de knijpers en de was van de waslijn stelen. Ik deel samen met Romana een kamer. ’s Avonds waren we door de Zuid-Afrikaanse en Nederlandse studenten uitgenodigd om mee te gaan naar een lokale kroeg, Ferry’s, waar we al veel mensen leerden kennen. Zondag was een dag van verkenning. We besloten om met z’n allen naar de supermarkt te gaan, dit is heel wat anders dan de Poiesz om de hoek. Om bij de supermarkt te komen moeten we eerst een grote berg af, die altijd weer steiler blijkt dan lijkt. Deze dag hadden we ook onze allereerste barbecue, wat hier braai wordt genoemd.

Van maandag 10 november tot en met donderdag 13 november hadden we een introductieweek. Deze bestond uit een rondleiding over de campus, een Port Alfred tour, lessen over de geschiedenis en de Zuid-Afrikaanse cultuur. Ook hadden we een traditional food tasting. Dit waren Zuid-Afrikaanse gerechten, zoals kippenkoppen, kippenpoten, bobotie, gembersiroop, rijst met een papje, bacon met lever en taart. Ik heb alles geprobeerd, behalve de kippenkoppen, dat werd me iets teveel van het goede. Een Xhosa les was ook onderdeel van de introductieweek. Xhosa is één van de elf officiële talen van Zuid-Afrika en wordt ook in de townships gesproken. Het is heel moeilijk om te leren, omdat sommige letters met een ‘klik’ worden uitgesproken. Voorbeelden van Xhosa zijn:

Molo – Hallo tegen één persoon
Molweni – Hallo tegen meerdere personen
Unjani – Hoe gaat het
Ndiphilile – Het gaat goed
Enkosi - Bedankt

Daarnaast kregen we ook een township tour, waarbij we langs de projecten zijn gegaan. In Port Alfred zijn twee townships: NeMaTo (Nelson Mandela Township) en Station Hill. NeMaTo is een township waar voornamelijk donkere mensen wonen, in Station Hill wonen voornamelijk kleurlingen. Wat we daar zagen kan ik nog steeds niet begrijpen. Eerst kwamen we best nog wel mooie huizen van steen tegen, maar hoe verder we de townships in gingen hoe armoediger het werd. We gingen langs de verschillende projecten waar we stage kunnen lopen. Eerst gingen we naar pre-school Peter Pan, waar Romana en Laura stage lopen. Daarna gingen we naar Enkuthazweni. Dit is een school voor mensen met een beperking en hier loopt Anna Lena stage. Hoe dieper je de townships in gaat, hoe heftiger het wordt om te zien. Na nog twee andere projecten te hebben bezocht waar we geen stage lopen, kwamen we aan bij de dump. Dit is een grote vuilnisbult waar mensen zoeken naar een bruikbaar flesje om te kunnen verkopen of naar iets om nog te kunnen eten. Het raakte me echt dat mensen hierop leven, het is ongelooflijk en heel onwerkelijk… Hierdoor besefte ik echt hoe goed we het hebben in Nederland en niet moeten zeuren over nieuwe kleren en de nieuwste telefoons etc. Speciaal voor de kinderen van de dump is een project opgezet door Stenden, namelijk Ingubo. Hier loopt Jelle stage. Marrit, Manon en ik lopen stage bij Ukhanyiso. Dit is een after-school project voor kinderen van 4 tot ongeveer 13 jaar. Hier kunnen ze extra huiswerk begeleiding krijgen, op een veilige manier spelen en vooral plezier hebben met andere kinderen. De kinderen zijn super enthousiast en kunnen prachtig zingen en dansen. Elke keer als we op stage zijn zingen en dansen we een tijd lang door. Er is bijvoorbeeld een liedje met wat ik een prachtige boodschap vind: “I love you and you love me, this is the way it should be. You love me and I love you, this is the way it should be. We’re gonna dance together, dance together, this is the way it should be.” Ook hebben de kinderen ons Xhosa namen gegeven. Manon haar naam is Amahle (beauty), Marrit haar naam is Vuyo (happiness) en mijn naam is Anathi (with us). Omdat het bijna zomervakantie is, begint de huiswerkbegeleiding pas weer in januari. Op dit moment zijn we bij Ukhanyiso bezig met een 16-dagen project. Dit houdt in dat we de kinderen op een leuke, creatieve en leerzame manier lifeskills vertellen, zoals over child abuse, kinderrechten, global warming , HIV en aids. Samen met de kinderen hebben we een groot doek gemaakt met een boodschap over child abuse (zie foto’s), die we in de kerk ophangen. Tijdens de zomer is de locatie van Ukhanyiso namelijk in een baptistenkerkje, waar de projectleider Monde tevens de pastor is. Waarschijnlijk gaan we na de zomervakantie een keer een dienst bijwonen, waar ik nu al ontzettend naar uit kijk. Aankomende week staat in het teken van teambuilding, wat we afsluiten met een dagje strand op 11 december.

Verder is het leven hier fantastisch. We doen veel leuke dingen met z’n allen, zoals naar het strand gaan, gezellig bij een vuurtje zitten, met grote groepen naar Ferry’s en we hebben zelfs al auto’s gehuurd. Jelle en ik reden en het gaat hier allemaal wat anders dan in Nederland. Aan de linkerkant rijden, ruitenwissers gaan aan in plaats van de richtingaanwijzers, wie het eerst komt op een kruispunt gaat hier ook weer als eerste weg en er lopen gewoon mensen langs de snelweg. Dit is bijna niet voor te stellen, maar het gebeurt echt. Daarnaast zijn er veel ontzettend hoge heuvels in Zuid-Afrika, waar ons Citroën C1’tje (genaamd Harry) het maar moeilijk mee had. Uiteindelijk heeft Harry het allemaal gered, waar we nog steeds trots op zijn. Wat ik erg leuk vind om te zien, is dat op de weg van Port Alfred naar Port Elizabeth de tien geboden in Afrikaans staan geschreven. Ook hebben we gisteravond Sinterklaas gevierd, wat erg raar is zonder pepernoten, chocoladeletters, warm weer en geen stroom. Elk weekend is het namelijk zo dat er een paar uur de stroom af gaat. Dit komt omdat er ergens in Zuid-Afrika en iets met de elektriciteit kapot is, waardoor er elke keer een hele provincie een paar uur geen stroom heeft. Gelukkig had Manon prachtige kaarsen bij haar, waardoor de sfeer er nog meer in kwam en we een super avond hebben gehad.

Naast leuke momenten zijn er natuurlijk altijd minder leuke momenten. Zo ook het weekend van 28-30 november. In totaal moesten maar liefst 10 studenten van Stenden naar het ziekenhuis, waaronder ik op vrijdag, Jelle op zaterdag en Laura op zondag. Het bleek dat het bij iedereen een voedselvergiftiging was. Na vier uur in het ziekenhuis te hebben gelegen met gelukkig Laura en Manon aan mijn zijde, Thamsi die voor de nodigde entertainment zorgde en een infuus die er voor ons gevoel eeuwig over deed, voelde ik me weer een stuk beter. Gelukkig ging het zaterdag en zondag ook beter met Jelle en Laura en nu is iedereen weer helemaal beter. Het is niet duidelijk waar het aan heeft gelegen, maar gelukkig is iedereen er weer bovenop gekomen.

In Zuid-Afrika is de zomervakantie van december tot en met begin februari. Dit betekent dat alle lokale studenten vanaf maandag naar hun eigen huis teruggaan, en alleen de SPH’ers en CT’ers overblijven. Dit is best vreemd, want alle Grand Tour studenten zijn ook al vertrokken, wat betekent dat we nog maar met z’n achten op de campus verblijven. Begin februari komen ongeveer 160 nieuwe Grand Tour studenten, een drukke boel dus. Daarnaast moet ik melden dat ik niet meer kan wachten totdat Marja komt! Nog maar zes dagen te gaan, ongelooflijk! Vanaf 19 december gaan we samen met de anderen drie weken door Zuid-Afrika reizen. We doen de Garden Route, een reis langs prachtige plaatsjes aan de kust richting Kaapstad, waar 30 december de vriend van Romana aankomt. Hier blijven we tot 5 januari, waarna we nog een week de tijd hebben om andere plekjes te bezoeken. Op 12 januari begint onze vakantie weer. Ook kan ik niet meer wachten om morgen de tweede brief van Amarins en Philip open te maken, ben erg benieuwd!

Lieve mensen, dit was even in het ‘kort’ een samenvatting van de meest belangrijke dingen die ik hier tot nu toe heb beleefd. Ik hoop dat ik jullie zo een beetje op de hoogte heb gebracht. Nogmaals sorry dat ik het zo laat heb laten weten en ik zal proberen jullie wat vaker op de hoogte te houden.

Liefs en een dikke kus,
Frederika

P.S.
Mijn adres hier in Zuid-Afrika is:

Stenden South Africa
Attn. Frederika Bijlsma
1 Grand Street
P.O. Box 2821
6170 Port Alfred
South-Africa