Back home
Blijf op de hoogte en volg Frederika
07 November 2015 | Nederland, Nederland
Molweni lieve allemaal,
Daar zit ik dan. Weer achter mijn bureau om voorlopig mijn allerlaatste waarbenjij.nu van mijn Zuid-Afrika avontuur te schrijven. In de spiegel zie ik een glinstering van mijn Afrikaanse souvenirs. Vandaag is het precies een jaar geleden dat ik vertrok en mijn droom werkelijkheid werd. In mijn vorige blog heb ik beschreven dat we druk bezig waren met een talentenshow te organiseren om geld op te halen voor Ukhanyiso. Dit is alweer een half jaar geleden, maar ik wil jullie hier toch nog graag iets over vertellen.
Om te beginnen gingen op zaterdag 4 april Marrit, Manon en ik vroeg de ochtend eerst naar de supermarkt om diverse ingrediënten te kopen. Om half negen waren we met de Stenden transport bij Ukhanyiso, waar we de kinderen meenamen naar school om cakejes, koekjes, russians (worstjes), vetkoek, kippenpoten en kippenkoppen te maken. De kinderen waren per leeftijdscategorie ingedeeld bij wat ze gingen maken. Deze gingen we samen met zakjes chips, lollys, snoepjes en drinken verkopen op de talentshow. De kinderen waren ontzettend enthousiast toen we bij school aankwamen. We gingen bij de achterkant van de keuken naar binnen en verdeelden de groepen. Iedereen kreeg zijn of haar eigen taak en er werden prachtige creaties gemaakt. Vooral de koekjes kwamen in verschillende creatieve vormen uit de oven. Daarna was het tijd om op de ruimen en rond 12 uur werden de kinderen weer naar Ukhanyiso gebracht. We gingen snel eten, omkleden en nog de laatste spulletjes bij elkaar zoeken en gingen om half 3 naar de kerklocatie van Ukhanyiso toe. Daar waren ze al bezig met de voorbereidingen. Achter in de kerk stond een tafel waar we de etenswaren gingen verkopen en om kwart voor drie stroomden de eerste mensen al binnen. Het werd ontzettend druk, de hele kerk zat vol! Een vrijwilliger van Ukhanyiso ging presenteren. We begonnen de talentshow met een verjaardagslied, het was namelijk Monde zijn verjaardag. We zongen het in drie talen: eerst in het Engels, daarna in het Xhosa (mine mnandi kuwe) en daarna in het Nederlands. Tot slot hadden we nog een cadeautje voor hem waarna de talentshow ging beginnen. De allereerste act werd door de kinderen, vrijwilligers en Manon, Marrit en mij gedaan. We gingen een liedje zingen met de volgende tekst: “Uyalibona Ukhanyiso, sicela hmalizo, llolukhanysio”. Daarna werden diverse acts gedaan: zingen met solo’s, rappen door een vrijwilliger en jongens, meiden die gingen dansen en kleine dance battles tegen elkaar gingen doen, het kerkkoor ging een aantal liederen zingen, de presentator verraste ons met een rap en er was tijd voor een vrije invulling door het publiek. Twee Stenden studenten gingen zingen en er zouden ook nog twee Stenden studenten dansen, maar dit ging helaas niet door omdat de muziek niet meewerkte. Al met al waren het fantastische acts en hebben we zoveel talent gezien. Als afsluiter deden Marrit, Manon en ik een verloting. Op elk ticket stond een nummer die we hiervoor gingen gebruiken. De derde prijs waren vier donuts, de tweede prijs was een melktaart en de eerste prijs was een hele grote taart. Monde ging de talentshow afsluiten, bedankte iedereen hartelijk voor zijn of haar komst en vroeg een man om te eindigen met gebed. Het was een fantastische dag en wat hebben we genoten! Echt geweldig hoe goed de acts allemaal waren en wat een talenten! Het was ook zo leuk dat er zoveel Stenden studenten waren! Ook de opbrengst van de talent show was ongelooflijk en zijn we erg dankbaar om!
Die nacht schrokken Manon en ik wakker. Het onweerde zo heftig dat de hele kamer erdoor trilde en het regende maar door. De volgende dag was het Pasen en gingen Manon, Laura en ik naar de kerk van Monde (de Ukhanyiso kerklocatie). Het regende nog steeds en het begon zelfs al op de weg te stromen. We gingen ontbijten en de Stenden transport bracht ons naar de kerk. Toen we richting de townships reden schrokken we. Er zijn veel grote heuvels en doordat de hoeveelheid regen naar beneden stroomde ontstonden er grote gaten in de weg. We konden er nog net langs met het busje. Toen we aankwamen opende Monde net de kerkdeuren. De dienst zou half 10 beginnen, maar door het weer begon hij waarschijnlijk iets later. Uiteindelijk begon de dienst om 11 uur. De kerkdienst was in het Xhosa, dus waren er twee vrouwen die ons gingen helpen met vertalen. We zouden om twee uur weer opgehaald worden door de Stenden transport en om half twee kwam Monde tijdens de dienst naar ons toe en nam ons mee in het huis naast de kerk. Hier gingen we samen met Monde en Monica eten. Het is gebruikelijk dat er met Pasen met elkaar wordt gegeten en omdat we om twee uur al werden opgehaald wilde Monde dit nog met ons doen. We waren helemaal verrast en vonden het zo lief! Het eten was heerlijk en we zaten helemaal vol. De Stenden transport kwam maar niet opdagen en we hadden een vermoeden dat er iets mis was gegaan met de planning. Uiteindelijk had Zuko vervoer voor ons geregeld en kwamen we om half 4 weer op de campus aan. We verstonden helaas niet zoveel van de kerkdienst, maar met de liederen zongen, swingden en dansten we met de andere mensen mee. Wát een energie kwam er vanaf en ik vond het prachtig om deze mensen te zien aanbidden. Ik vond het een hele bijzondere ervaring om hier Pasen te vieren.
Op maandagavond 6 april ging een Stenden student voor ons koken. Als voorgerecht kregen we ‘marinated beetroot with grilled goats cheese, als hoofdgerecht kregen we ‘roast duck breast, seared shitake mushrooms with buttered almonds, crushed potatoes with a cardamom plum sauce’ en het desert was ‘death by chocolate’. Het was zo ongelooflijk lekker, we hebben echt heerlijk gegeten en gelachen met z’n allen.
Dinsdag 7 april was de laatste dag dat we supervisie hadden. We hadden een speciale afsluiting hiervan, we gingen namelijk flessenpost doen. De bedoeling was alleen wel dat de flessen niet mensen gingen bereiken. Op het papier gingen we een aantal dingen schrijven waar we mee zaten en wat we los wilden laten. Samen met Marietjie, onze supervisor, stonden we op de kade van West Beach een gooiden we de flessen in de zee. Voor die avond hadden we een uitnodiging gekregen van MZ, hij had een afscheidsfeestje voor ons georganiseerd. Dit was al een verrassing, maar toen we aankwamen werden we nog meer verrast: al onze projectleiders stonden daar zomaar! We waren zo verbaasd! Wat een verrassing was dat! Monde vertelde al dat hij in de middag zijn best moest doen om zich niet te verspreken. Eerst ging MZ een speech houden, daarna Marietjie waar we ook allemaal een super lief cadeautje van hebben gekregen. Hierna gingen de projectleiders speechen en tot slot gingen ook wij allemaal een speech houden. Na alle speechen stonden er lekkere hapjes voor ons klaar. Toen was het moment aangebroken om afscheid te nemen van Marietjie. Ik kan wel zeggen dat zij de meest enthousiaste en energieke vrouw is die we ooit in ons leven zullen ontmoeten. Ze alles eruit wat in ons zat en het was een leuke ervaring dat ze met ons in een mentormeeting haar werkplek liet zien en we een bezoek brachten aan Child Welfare en andere instellingen.
Woensdag 8 april was de dag waar ik het hele halfjaar al tegenop zag: afscheid nemen… Zoals elke dag waren Marrit, Manon en ik nog druk bezig met de allerlaatste dingen. Zo gingen we alle profielen, lifeskill lessen, onderzoeken en andere belangrijke papieren nog uitprinten. Natuurlijk moest er wel weer iets mis gaan: de printer sloeg op hol met als resultaat een error en dat hij 3.000 exemplaren ging uitprinten. Gelukkig kwam de library mevrouw ons redden. Er was nog veel geld over van het sponsorgeld voor het zomerkamp en dit hadden we verdeeld over alle projecten. We gingen vooral kijken naar wat Ukhanyiso echt goed kon gebruiken en hebben hier verschillende spullen, zoals voetballen, leerzame boeken, papier, tabbladen, mappen, kneedgum, pennen en potloden en speelgoed van gehaald. Als hoogtepunt hadden we een kast (!) gehaald, waar ze de spullen in kunnen doen. Deze hadden we als verrassing bij de normale Ukhanyiso locatie neergezet. Het afscheid was in de kerklocatie van Ukhanyiso. Toen we aankwamen gingen we eerst met z’n allen foto’s bekijken van het Ukhanyiso camp. Daarna gingen de kinderen voor ons zingen en dansen en hadden Monde en alle vrijwilligers een speech voor ons gehouden, waarna we een tasje met cadeautjes en een kaartje kregen. Wauw, dit was zo lief en bijzonder! Daarna gingen wij de cadeautjes en een fotocollage met bedankwoorden en foto’s die tijdens de stageperiode zijn gemaakt aan ze geven. Ook hadden we voor Monde en iedere vrijwilliger een fotolijstje met een foto van diegene erin. Als laatste dia van de foto’s hadden we een foto van de kast erin gezet, zo konden we ze dit cadeau ook laten zien. Daarna gingen de kinderen weer een lied zingen en kwam Monde weer met een verrassing: ze hadden een taart gemaakt met onze Xhosa namen erop! Monde ging voor ons bidden en daarna gingen we met z’n drieën de taart aansnijden. We hadden voor alle kinderen nog een cadeautje en daarna gingen we met elkaar taart eten. Toen kwam de Stenden transport… Het was de hele tijd al zo emotioneel en het afscheid was nog moeilijker dan ik had gedacht… Het idee om Monde, de vrijwilligers en alle fantastische kinderen misschien wel nooit meer te zien was verschrikkelijk. Ik zou zo graag willen weten hoe het met de kinderen gaat als ze volwassen zijn en of ze hun droom hebben kunnen waarmaken. Gelukkig kunnen we met Monde en de vrijwilligers contact houden via whatsapp en facebook en zo op de hoogte blijven van wat er allemaal gebeurt bij Ukhanyiso. Het was een leerzame, geweldige, waardevolle, unieke en fantastische ervaring die ik altijd bij me blijf houden en nooit zal vergeten. Nog steeds heb ik heimwee naar deze tijd en ik denk elke dag aan Ukhanyiso.
Donderdag 9 april gingen we op school de laatste dingen regelen. We gingen de borg ophalen welke we contant kregen dus gingen Romana, Manon en ik nog naar town om daar nog de laatste souvenirs te kopen. Die avond hadden we een afscheidsfeestje in Bottmill gehouden en sloten het af in Ferry’s. Toen we thuis kwamen pakten Manon en ik nog de laatste spulletjes in.
De volgende dag, 10 april, was ook het afscheid nemen van de studenten aangebroken. Ook hier heb ik het hele halfjaar tegenop gezien… In de nacht zijn we er een paar keer uit gegaan om andere studenten uit te zwaaien. De vakantie begon namelijk in Zuid-Afrika dus gingen veel Afrikaanse studenten weer terug naar huis. Om 9 uur stond de Stenden transport voor ons klaar. Ook dit afscheid was moeilijker dan ik dacht. Gelukkig kunnen we ook met de Afrikaanse studenten contact houden via whatsapp en facebook. Het is zo bizar, we leefden 24/7 bij elkaar en opeens stop dat. We vlogen om 13:30 vanuit Port Elizabeth naar Johannesburg. Hier kwamen we om 15:05 aan en om 19:20 vertrokken we vanuit Johannesburg naar Londen, waar we 05:25 aankwamen. Het was erg onduidelijk voor ons of we de koffers wel of niet opnieuw in moesten checken en toen Jelle, Marrit en ik al door de paspoort controle heen waren, werd er tegen Laura, Romana en Manon gezegd dat de koffers in Amsterdam aankwamen. Jelle, Marrit en ik renden heel Londen Heatrow af terug naar de douane, want als je eenmaal door de paspoortcontrole bent mag je niet terug. Uiteindelijk na ook nog te moeten wachten totdat de douane een handbagage koffer had gecontroleerd, alle spullen weer in de koffer te hebben gestopt en vol stress te rennen op het hardst voor onze vlucht omdat de gate over 1 minuut dichtging, vloog ons vliegtuig om 06:50 vanuit Londen naar Amsterdam. Hier kwamen we om 09:10 aan. We waren zo zenuwachtig, want na vijf maanden zagen we eindelijk weer onze familie en vrienden. Toen we door de deuren kwamen werd ik zo verrast: wat een feestelijk welkomst onthaal! Mijn ouders en broer hadden een prachtig fotocollage gemaakt van mijn stage tijd, Femke en Remco en hun prachtige dochter Tessa die ik voor het eerst mocht bewonderen met een welkom thuis ballon en Esther, Amarins, Jaap en Elise die heerlijke (neger)zoenen voor me meenamen, wát een fántastisch onthaal! Nogmaals ontzettend bedankt dat jullie er waren! Dat betekende zoveel voor me!
Ik ben zo dankbaar dat ik dit avontuur mocht beleven. Mijn droom is eindelijk uitgekomen en het kon niet beter! Elke dag was fantastisch en ik heb genoten van alle 155 dagen bij Ukhanyiso, Stenden South-Africa, Port Alfred en reizen door dit fantastische land. Ik wil alle mensen bedanken die deze tijd onvergetelijk hebben gemaakt en de meest waardevolle dagen van mijn leven! Ik zal nooit de geweldige vrienden vergeten die ik heb ontmoet, de fantastische en talentvolle kinderen en de meest inspirerende en liefdevolle mensen met wie ik bij Ukhanyiso heb gewerkt en de fantastische Usual Crew met wie ik alles heb beleefd! Daarnaast wil ik iedereen uit Nederland bedanken die me altijd hebben gesteund, berichtjes hebben gestuurd, reacties onder mijn blog hebben geschreven, kaartjes hebben gestuurd, brieven van de beppe's, Marja die is langsgekomen, Amarins die het fantastische verjaardagsfilmpje heeft gemaakt samen met al mijn vrienden en vriendinnen, en mijn lieve ouders, Klaas, Femke, Remco, Tessa, Esther, Amarins, Jaap en Elise die me zo geweldig welkom hebben geheten in Nederland. Bedankt voor alles! Al deze mensen maakten deze reis nog meer onvergetelijk! Het was echt een ervaring om nooit te vergeten!
Ik heb veel geleerd van deze reis en vooral dat we dankbaar moeten zijn met wat we hebben en niet alleen maar meer willen en het nieuwste van het nieuwste moeten hebben. Het belangrijkste is een dak boven het hoofd, voedsel en een liefhebbende familie om je heen. Want na deze reis, heb ik me gerealiseerd dat dat voor vele mensen niet 'de normaalste zaak van de wereld' is.
Ik ben zo dankbaar dat ik dit mocht beleven en ik mis het heel erg, maar natuurlijk is het thuis ook weer ontzettend fijn en gezellig bij mijn lieve familie en vrienden die ik ook heel erg heb gemist. Ik hoop dat ik ooit in mijn leven nog een keer terug mag gaan om kijken hoe het bij Ukhanyiso is en op Stenden South-Africa. Bedankt iedereen voor het steunen en waarmaken van mijn droom.
Ndiya Kuthanda!
Liefs en een dikke tút,
Frederika
Daar zit ik dan. Weer achter mijn bureau om voorlopig mijn allerlaatste waarbenjij.nu van mijn Zuid-Afrika avontuur te schrijven. In de spiegel zie ik een glinstering van mijn Afrikaanse souvenirs. Vandaag is het precies een jaar geleden dat ik vertrok en mijn droom werkelijkheid werd. In mijn vorige blog heb ik beschreven dat we druk bezig waren met een talentenshow te organiseren om geld op te halen voor Ukhanyiso. Dit is alweer een half jaar geleden, maar ik wil jullie hier toch nog graag iets over vertellen.
Om te beginnen gingen op zaterdag 4 april Marrit, Manon en ik vroeg de ochtend eerst naar de supermarkt om diverse ingrediënten te kopen. Om half negen waren we met de Stenden transport bij Ukhanyiso, waar we de kinderen meenamen naar school om cakejes, koekjes, russians (worstjes), vetkoek, kippenpoten en kippenkoppen te maken. De kinderen waren per leeftijdscategorie ingedeeld bij wat ze gingen maken. Deze gingen we samen met zakjes chips, lollys, snoepjes en drinken verkopen op de talentshow. De kinderen waren ontzettend enthousiast toen we bij school aankwamen. We gingen bij de achterkant van de keuken naar binnen en verdeelden de groepen. Iedereen kreeg zijn of haar eigen taak en er werden prachtige creaties gemaakt. Vooral de koekjes kwamen in verschillende creatieve vormen uit de oven. Daarna was het tijd om op de ruimen en rond 12 uur werden de kinderen weer naar Ukhanyiso gebracht. We gingen snel eten, omkleden en nog de laatste spulletjes bij elkaar zoeken en gingen om half 3 naar de kerklocatie van Ukhanyiso toe. Daar waren ze al bezig met de voorbereidingen. Achter in de kerk stond een tafel waar we de etenswaren gingen verkopen en om kwart voor drie stroomden de eerste mensen al binnen. Het werd ontzettend druk, de hele kerk zat vol! Een vrijwilliger van Ukhanyiso ging presenteren. We begonnen de talentshow met een verjaardagslied, het was namelijk Monde zijn verjaardag. We zongen het in drie talen: eerst in het Engels, daarna in het Xhosa (mine mnandi kuwe) en daarna in het Nederlands. Tot slot hadden we nog een cadeautje voor hem waarna de talentshow ging beginnen. De allereerste act werd door de kinderen, vrijwilligers en Manon, Marrit en mij gedaan. We gingen een liedje zingen met de volgende tekst: “Uyalibona Ukhanyiso, sicela hmalizo, llolukhanysio”. Daarna werden diverse acts gedaan: zingen met solo’s, rappen door een vrijwilliger en jongens, meiden die gingen dansen en kleine dance battles tegen elkaar gingen doen, het kerkkoor ging een aantal liederen zingen, de presentator verraste ons met een rap en er was tijd voor een vrije invulling door het publiek. Twee Stenden studenten gingen zingen en er zouden ook nog twee Stenden studenten dansen, maar dit ging helaas niet door omdat de muziek niet meewerkte. Al met al waren het fantastische acts en hebben we zoveel talent gezien. Als afsluiter deden Marrit, Manon en ik een verloting. Op elk ticket stond een nummer die we hiervoor gingen gebruiken. De derde prijs waren vier donuts, de tweede prijs was een melktaart en de eerste prijs was een hele grote taart. Monde ging de talentshow afsluiten, bedankte iedereen hartelijk voor zijn of haar komst en vroeg een man om te eindigen met gebed. Het was een fantastische dag en wat hebben we genoten! Echt geweldig hoe goed de acts allemaal waren en wat een talenten! Het was ook zo leuk dat er zoveel Stenden studenten waren! Ook de opbrengst van de talent show was ongelooflijk en zijn we erg dankbaar om!
Die nacht schrokken Manon en ik wakker. Het onweerde zo heftig dat de hele kamer erdoor trilde en het regende maar door. De volgende dag was het Pasen en gingen Manon, Laura en ik naar de kerk van Monde (de Ukhanyiso kerklocatie). Het regende nog steeds en het begon zelfs al op de weg te stromen. We gingen ontbijten en de Stenden transport bracht ons naar de kerk. Toen we richting de townships reden schrokken we. Er zijn veel grote heuvels en doordat de hoeveelheid regen naar beneden stroomde ontstonden er grote gaten in de weg. We konden er nog net langs met het busje. Toen we aankwamen opende Monde net de kerkdeuren. De dienst zou half 10 beginnen, maar door het weer begon hij waarschijnlijk iets later. Uiteindelijk begon de dienst om 11 uur. De kerkdienst was in het Xhosa, dus waren er twee vrouwen die ons gingen helpen met vertalen. We zouden om twee uur weer opgehaald worden door de Stenden transport en om half twee kwam Monde tijdens de dienst naar ons toe en nam ons mee in het huis naast de kerk. Hier gingen we samen met Monde en Monica eten. Het is gebruikelijk dat er met Pasen met elkaar wordt gegeten en omdat we om twee uur al werden opgehaald wilde Monde dit nog met ons doen. We waren helemaal verrast en vonden het zo lief! Het eten was heerlijk en we zaten helemaal vol. De Stenden transport kwam maar niet opdagen en we hadden een vermoeden dat er iets mis was gegaan met de planning. Uiteindelijk had Zuko vervoer voor ons geregeld en kwamen we om half 4 weer op de campus aan. We verstonden helaas niet zoveel van de kerkdienst, maar met de liederen zongen, swingden en dansten we met de andere mensen mee. Wát een energie kwam er vanaf en ik vond het prachtig om deze mensen te zien aanbidden. Ik vond het een hele bijzondere ervaring om hier Pasen te vieren.
Op maandagavond 6 april ging een Stenden student voor ons koken. Als voorgerecht kregen we ‘marinated beetroot with grilled goats cheese, als hoofdgerecht kregen we ‘roast duck breast, seared shitake mushrooms with buttered almonds, crushed potatoes with a cardamom plum sauce’ en het desert was ‘death by chocolate’. Het was zo ongelooflijk lekker, we hebben echt heerlijk gegeten en gelachen met z’n allen.
Dinsdag 7 april was de laatste dag dat we supervisie hadden. We hadden een speciale afsluiting hiervan, we gingen namelijk flessenpost doen. De bedoeling was alleen wel dat de flessen niet mensen gingen bereiken. Op het papier gingen we een aantal dingen schrijven waar we mee zaten en wat we los wilden laten. Samen met Marietjie, onze supervisor, stonden we op de kade van West Beach een gooiden we de flessen in de zee. Voor die avond hadden we een uitnodiging gekregen van MZ, hij had een afscheidsfeestje voor ons georganiseerd. Dit was al een verrassing, maar toen we aankwamen werden we nog meer verrast: al onze projectleiders stonden daar zomaar! We waren zo verbaasd! Wat een verrassing was dat! Monde vertelde al dat hij in de middag zijn best moest doen om zich niet te verspreken. Eerst ging MZ een speech houden, daarna Marietjie waar we ook allemaal een super lief cadeautje van hebben gekregen. Hierna gingen de projectleiders speechen en tot slot gingen ook wij allemaal een speech houden. Na alle speechen stonden er lekkere hapjes voor ons klaar. Toen was het moment aangebroken om afscheid te nemen van Marietjie. Ik kan wel zeggen dat zij de meest enthousiaste en energieke vrouw is die we ooit in ons leven zullen ontmoeten. Ze alles eruit wat in ons zat en het was een leuke ervaring dat ze met ons in een mentormeeting haar werkplek liet zien en we een bezoek brachten aan Child Welfare en andere instellingen.
Woensdag 8 april was de dag waar ik het hele halfjaar al tegenop zag: afscheid nemen… Zoals elke dag waren Marrit, Manon en ik nog druk bezig met de allerlaatste dingen. Zo gingen we alle profielen, lifeskill lessen, onderzoeken en andere belangrijke papieren nog uitprinten. Natuurlijk moest er wel weer iets mis gaan: de printer sloeg op hol met als resultaat een error en dat hij 3.000 exemplaren ging uitprinten. Gelukkig kwam de library mevrouw ons redden. Er was nog veel geld over van het sponsorgeld voor het zomerkamp en dit hadden we verdeeld over alle projecten. We gingen vooral kijken naar wat Ukhanyiso echt goed kon gebruiken en hebben hier verschillende spullen, zoals voetballen, leerzame boeken, papier, tabbladen, mappen, kneedgum, pennen en potloden en speelgoed van gehaald. Als hoogtepunt hadden we een kast (!) gehaald, waar ze de spullen in kunnen doen. Deze hadden we als verrassing bij de normale Ukhanyiso locatie neergezet. Het afscheid was in de kerklocatie van Ukhanyiso. Toen we aankwamen gingen we eerst met z’n allen foto’s bekijken van het Ukhanyiso camp. Daarna gingen de kinderen voor ons zingen en dansen en hadden Monde en alle vrijwilligers een speech voor ons gehouden, waarna we een tasje met cadeautjes en een kaartje kregen. Wauw, dit was zo lief en bijzonder! Daarna gingen wij de cadeautjes en een fotocollage met bedankwoorden en foto’s die tijdens de stageperiode zijn gemaakt aan ze geven. Ook hadden we voor Monde en iedere vrijwilliger een fotolijstje met een foto van diegene erin. Als laatste dia van de foto’s hadden we een foto van de kast erin gezet, zo konden we ze dit cadeau ook laten zien. Daarna gingen de kinderen weer een lied zingen en kwam Monde weer met een verrassing: ze hadden een taart gemaakt met onze Xhosa namen erop! Monde ging voor ons bidden en daarna gingen we met z’n drieën de taart aansnijden. We hadden voor alle kinderen nog een cadeautje en daarna gingen we met elkaar taart eten. Toen kwam de Stenden transport… Het was de hele tijd al zo emotioneel en het afscheid was nog moeilijker dan ik had gedacht… Het idee om Monde, de vrijwilligers en alle fantastische kinderen misschien wel nooit meer te zien was verschrikkelijk. Ik zou zo graag willen weten hoe het met de kinderen gaat als ze volwassen zijn en of ze hun droom hebben kunnen waarmaken. Gelukkig kunnen we met Monde en de vrijwilligers contact houden via whatsapp en facebook en zo op de hoogte blijven van wat er allemaal gebeurt bij Ukhanyiso. Het was een leerzame, geweldige, waardevolle, unieke en fantastische ervaring die ik altijd bij me blijf houden en nooit zal vergeten. Nog steeds heb ik heimwee naar deze tijd en ik denk elke dag aan Ukhanyiso.
Donderdag 9 april gingen we op school de laatste dingen regelen. We gingen de borg ophalen welke we contant kregen dus gingen Romana, Manon en ik nog naar town om daar nog de laatste souvenirs te kopen. Die avond hadden we een afscheidsfeestje in Bottmill gehouden en sloten het af in Ferry’s. Toen we thuis kwamen pakten Manon en ik nog de laatste spulletjes in.
De volgende dag, 10 april, was ook het afscheid nemen van de studenten aangebroken. Ook hier heb ik het hele halfjaar tegenop gezien… In de nacht zijn we er een paar keer uit gegaan om andere studenten uit te zwaaien. De vakantie begon namelijk in Zuid-Afrika dus gingen veel Afrikaanse studenten weer terug naar huis. Om 9 uur stond de Stenden transport voor ons klaar. Ook dit afscheid was moeilijker dan ik dacht. Gelukkig kunnen we ook met de Afrikaanse studenten contact houden via whatsapp en facebook. Het is zo bizar, we leefden 24/7 bij elkaar en opeens stop dat. We vlogen om 13:30 vanuit Port Elizabeth naar Johannesburg. Hier kwamen we om 15:05 aan en om 19:20 vertrokken we vanuit Johannesburg naar Londen, waar we 05:25 aankwamen. Het was erg onduidelijk voor ons of we de koffers wel of niet opnieuw in moesten checken en toen Jelle, Marrit en ik al door de paspoort controle heen waren, werd er tegen Laura, Romana en Manon gezegd dat de koffers in Amsterdam aankwamen. Jelle, Marrit en ik renden heel Londen Heatrow af terug naar de douane, want als je eenmaal door de paspoortcontrole bent mag je niet terug. Uiteindelijk na ook nog te moeten wachten totdat de douane een handbagage koffer had gecontroleerd, alle spullen weer in de koffer te hebben gestopt en vol stress te rennen op het hardst voor onze vlucht omdat de gate over 1 minuut dichtging, vloog ons vliegtuig om 06:50 vanuit Londen naar Amsterdam. Hier kwamen we om 09:10 aan. We waren zo zenuwachtig, want na vijf maanden zagen we eindelijk weer onze familie en vrienden. Toen we door de deuren kwamen werd ik zo verrast: wat een feestelijk welkomst onthaal! Mijn ouders en broer hadden een prachtig fotocollage gemaakt van mijn stage tijd, Femke en Remco en hun prachtige dochter Tessa die ik voor het eerst mocht bewonderen met een welkom thuis ballon en Esther, Amarins, Jaap en Elise die heerlijke (neger)zoenen voor me meenamen, wát een fántastisch onthaal! Nogmaals ontzettend bedankt dat jullie er waren! Dat betekende zoveel voor me!
Ik ben zo dankbaar dat ik dit avontuur mocht beleven. Mijn droom is eindelijk uitgekomen en het kon niet beter! Elke dag was fantastisch en ik heb genoten van alle 155 dagen bij Ukhanyiso, Stenden South-Africa, Port Alfred en reizen door dit fantastische land. Ik wil alle mensen bedanken die deze tijd onvergetelijk hebben gemaakt en de meest waardevolle dagen van mijn leven! Ik zal nooit de geweldige vrienden vergeten die ik heb ontmoet, de fantastische en talentvolle kinderen en de meest inspirerende en liefdevolle mensen met wie ik bij Ukhanyiso heb gewerkt en de fantastische Usual Crew met wie ik alles heb beleefd! Daarnaast wil ik iedereen uit Nederland bedanken die me altijd hebben gesteund, berichtjes hebben gestuurd, reacties onder mijn blog hebben geschreven, kaartjes hebben gestuurd, brieven van de beppe's, Marja die is langsgekomen, Amarins die het fantastische verjaardagsfilmpje heeft gemaakt samen met al mijn vrienden en vriendinnen, en mijn lieve ouders, Klaas, Femke, Remco, Tessa, Esther, Amarins, Jaap en Elise die me zo geweldig welkom hebben geheten in Nederland. Bedankt voor alles! Al deze mensen maakten deze reis nog meer onvergetelijk! Het was echt een ervaring om nooit te vergeten!
Ik heb veel geleerd van deze reis en vooral dat we dankbaar moeten zijn met wat we hebben en niet alleen maar meer willen en het nieuwste van het nieuwste moeten hebben. Het belangrijkste is een dak boven het hoofd, voedsel en een liefhebbende familie om je heen. Want na deze reis, heb ik me gerealiseerd dat dat voor vele mensen niet 'de normaalste zaak van de wereld' is.
Ik ben zo dankbaar dat ik dit mocht beleven en ik mis het heel erg, maar natuurlijk is het thuis ook weer ontzettend fijn en gezellig bij mijn lieve familie en vrienden die ik ook heel erg heb gemist. Ik hoop dat ik ooit in mijn leven nog een keer terug mag gaan om kijken hoe het bij Ukhanyiso is en op Stenden South-Africa. Bedankt iedereen voor het steunen en waarmaken van mijn droom.
Ndiya Kuthanda!
Liefs en een dikke tút,
Frederika
-
20 Februari 2016 - 23:01
Marja Wildschut:
Ik kom er net achter dat ik nooit op jouw blogs gereageerd heb... :( Sorry!!! Ik ga voor mijn volgende blog ff inspiratie bij jouw blogs vandaan halen! :) Loveyou (L)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
